مقایسۀ وابستگی، تمایزیافتگی و قاطعیت در افراد با و بدون علائم بی‌اشتهایی عصبی

آسیب‌پذیری نسبت به اختلال بی‌اشتهایی عصبی با تعارض سوسیوتروپی- خودمختاری همراه است. از این‌رو هدف پژوهش حاضر مقایسۀ وابستگی، تمایزیافتگی و قاطعیت در افراد دارای علائم بی‌اشتهایی عصبی و افراد بدون این علائم بود. مطالعۀ حاضر علّی- مقایسه‌ای و نمونۀ پژوهش 173 نفر از دانشجویان دختر شهر تهران بودند که به‌صورت خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش سیاهۀ شخصیت وابسته (DPI-R)، آزمون نگرش به خوردن (EAT)، سیاهه تمایز‌یافتگی خود (DSI-R) و سیاهۀ خودگزارشی ابراز وجود (ASRI) بود. برای انتخاب افراد در دو گروه نمونه، یک انحراف استاندارد بالا و پایین میانگین بی‌اشتهایی عصبی و نیز احتساب معیار BMI به‌عنوان وجود و عدم وجود علائم بی‌اشتهایی عصبی لحاظ شد. بدین‌ترتیب 39 نفر در گروه دارای علائم و 75 نفر در گروه بدون علائم قرار گرفتند. نتایج آزمون یومن‌ویتنی، تفاوت معنادار بین وابستگی، تمایزیافتگی و خرده‌مقیاس‌های واکنش‌پذیری عاطفی، گریزعاطفی و هم‌آمیختگی با دیگران و بین خرده‌مقیاس جایگاه منِ، تمایزیافتگی و قاطعیت عدم تفاوت معنادار را نشان داد. طبق یافته‌های این پژوهش افراد دارای علائم بی‌اشتهایی عصبی وابستگی بیش‌تر و تمایزیافتگی پایین‌تری نسبت به افراد بدون علائم دارند، لذا پیشنهاد می‌شود مداخلاتی آموزش‌محور با هدف آموزش تمایزیافتگی به‌منظور حل تعارض وابستگی- خودمختاری در مبتلایان به اختلال بی‌اشتهایی عصبی مدّنظر قرار گیرد.